Soms begin je aan een boek met hele andere verwachtingen. Dit overkwam mij met het boek ‘Ze zullen denken dat we engelen zijn’. Door het lezen van de achterflap had ik in mijn hoofd een bepaald verwachtingspatroon van hoe het verhaal zou gaan lopen, qua spanning bijvoorbeeld. Uiteindelijk bleek dit boek allesbehalve wat ik ervan verwacht had. En hoe ik het uiteindelijk vond? Daar ben ik eigenlijk nog steeds niet helemaal uit.

Achterflap

“De laatste mooie dag van het jaar. Op een terras aan een plein midden in de stad zitten een man en een vrouw die elkaar net hebben leren kennen. Met hoge snelheid rijdt een geldwagen in op het winkelende publiek en ramt de gevel van een café even verderop. Een explosie volgt. Dan barst de hel pas echt los. Onder hun tafeltje wachten de man en de vrouw in elkaars armen op de dood, die niet komt.”

Toen ik deze achterflap las verwachtte ik wellicht een roman die tevens een spanning zou bevatten van een thriller. Tijdens het lezen bleef ik daar ook op wachten en dat heeft mij wellicht wat teleurgesteld. De spanning waarmee het boek op pagina 1 meteen begint (want de aanslag is meteen heftig en je begint het boek meteen in die chaos) neemt eigenlijk tijdens het lezen af. Ik miste tijdens het lezen die ontzettende spanning waar het boek mee start.

Het boek leest in principe gemakkelijk weg. Vrij korte hoofdstukken en passages komen veelvuldig voor in het boek. Wat ik wel soms lastig lezen vond is de vele proza in het boek. Sommige zinnen waren voor mij daarom een beetje abracadabra. Persoonlijk hou ik van boeken in duidelijke begrijpelijke taal. Af en toe een poëtisch stukje kan ik zeker waarderen, maar voor mij moet het niet téveel worden. Hierdoor raakte ik soms uit het verhaal.

Dat de tekst soms wat onbegrijpelijk oogde kwam wellicht ook door het hoofdpersonage Alfred. Je leest vanuit zijn ik-vorm en hij is nogal een warrig persoon. Er heerst een hoop mysterie rondom hem. Zo schijnt hij in het verleden te zijn veroordeeld en is zijn vrouw op raadselachtige wijze om het leven gekomen.

Prunella, de vrouw met wie Alfred aan het terrasje zat tijdens de aanslag, vind ik ook wat wispelturig. Wil ze nou wél met Alfred een relatie aangaan of blijft ze liever bij haar gezin? Dat heen en weer geslinger tussen die keuzes vond ik ook wat verwarrend.

Wat ik heel mooi vond was de verhaallijn over Alfred en de gehandicapte kinderen die hij vervoert in de taxi bus. Hij houdt van die kinderen en voelt zich verantwoordelijk voor hen. Je merkt als lezer aan alles dat hij zoveel vreugde en liefde haalt uit zijn werk. Op die momenten voelde ik heel veel respect voor Alfred.

Toen ik het boek uit had bleef ik met nog vrij veel vragen zitten. Wat is er nou eigenlijk met de vrouw van Alfred gebeurd? Hoe kan het dat Alfred werd verdacht en weer werd vrijgelaten? De kinderen die Alfred in de bus rijdt, wat is er met hen gebeurd na de paniekaanval van Alfred? En zo zijn er nog een aantal vragen waarvan de antwoorden in de lucht blijven hangen….

Na het lezen van het boek heb ik even gedacht “Wat als ik de achterflap nou niet had gelezen en blanco in het boek was gegaan, had ik het dan anders ervaren?” Mijn antwoord? Ik denk het wel! Mijn verwachting om heel veel spanning en sensatie te verwachten lag gewoon te hoog. Wellicht geef ik het boek over een jaar nog een keer een kans en zal ik er anders in gaan. Want qua verhaallijn en opbouw is het boek verder top!

Informatie

Ze zullen denken dat we engelen zijn – Bert Natter

Uitgeverij Thomas Rap

Paperback, 288 pagina’s

ISBN: 9789400407640

Prijs: 19,99

Verkrijgbaar bij boekhandels en oa Bol.com (klik hier)

Liefs Hilde

** Ik heb dit boek ontvangen voor mijn blog ** Dit artikel bevat een affiliatelink **